Implementacja klasycznych algorytmów iteracyjnych
Bardzo często w programach znajduje wykorzystanie wyznaczanie najmniejszego bądź tez największego elementu jakiegoś zbioru. Na przykład można wyznaczyć najstarszego człowieka na świecie biorąc pod uwagę wszystkie metryki urodzenia i akty zgonu, najniższą odnotowaną temperaturę albo najdłuższy skok narciarski w historii. Najmniejszą wartość zapamiętuje się dzięki zmiennej min. Na samym początku pierwszą z wprowadzonych liczb oznacza się, jako minimum bez wyznaczenia żadnych dodatkowych parametrów. Teraz przy każdym wprowadzeniu następnej liczby sprawdza się czy jest ona mniejsza od dotychczasowego minimum – jeżeli tak to odtąd jej przypisywane będzie minimum. Dzięki temu działaniu po wpisaniu ostatniego elementu danego zbioru wystarczy wypisać wartość najmniejszego elementu i zakończyć edycję. Warto pamiętać o zastosowaniu licznika kontrolującego ilość wprowadzonych elementów. W analogiczny sposób można sprawdzić, który element jest największy we wprowadzanym zbiorze. Istnieje także możliwość stworzenia algorytmu testującego czy wprowadzona liczba jest liczbą pierwszą, czyli liczbą podzielną przez jeden i samą siebie, czy liczbą złożoną będącą jej odwrotnością. Warto tutaj zauważyć, że ani zero ani jeden nie jest ani liczbą pierwszą ani liczbą złożoną. Ciekawostką jest także to, jaka istnieje po dziś dzień największa liczba. Otóż jest to liczba dwa podniesiona do potęgi, 25964931 po czym odjęte od niej zostaje jedynka. Liczba ta więc liczy niemalże osiem milionów cyfr.
