Zastosowanie języka Python
Jak wiadomo, DNA stanowi strukturą złożoną z sekwencji cząsteczek zwanych nukleotydami, które reprezentowane są za pomocą inicjałów nazw ich zasad: A(denina), C(ytozyna), G(uanina) oraz T(ymina). DNA składa się właściwie z dwóch takich sekwencji nukleotydów owiniętych wokół siebie w postaci słynnej podwójnej helisy. Sekwencja pojedynczej nici DNA, np. ATGCCTTCGG, jest zatem reprezentowana przez sekwencję liter oznaczających poszczególne zasady. Z uwagi na charakter oddziaływa między cząsteczkami, nukleotydy łączą się w pary: adenina zawsze z tyminą, a cytozyna zawsze z guaniną. Na podstawie danej sekwencji możemy zatem jednoznacznie określi, jak wygląda sekwencja do niej komplementarna. Można się także spotkać z językiem Biopython. Jest ona określana otwarta biblioteka języka Python, którą współtworzą stowarzyszenia międzynarodowe. Dzięki niej możliwe jest rozwiązywanie problemów, nad którymi głowią się biolodzy czy biotechnolodzy, jeżeli narzędziem ich pracy jest właśnie komputer. Bardzo często prowadzi się badania in silco gdzie wymagane są odpowiednie programy. Co więcej, dzięki Biopythonowi możliwe jest przeprowadzanie analiz biomedycznych w łatwiejszy sposób. Ale najważniejszym celem Biopythona, z czym najczęściej zmagają się genetycy i biotechnolodzy, jest cyfrowe przetwarzanie struktury kwasów nukleinowych (DNA i RNA) – sekwencjonowanie, uzupełnianie, transkrypcja, translacja czy mutacje.
